Is er leven na Humanagement? Natuurlijk wel! Ook als Humanagers uitvliegen naar elders, blijft onze interesse, want uit het oog is niet uit ons hart. Tessa Jeans over haar meest bijzondere ervaringen en lessen bij ons, en in de rest van haar carrière.

 In welke periode was je werkzaam voor Humanagement? 
“Van 2006 tot 2016, een mooi rond getal dus: tien jaar. Ik was op het eind gedetacheerd bij Respect Zorggroep, met een nieuwe bestuurder die veel en grote veranderingen voor ogen had inclusief het vormen van een compleet nieuwe businessunit. Een klus van een aantal jaren dus. Bij Humanagement blijven of bij Respect – dat was een dilemma. Gerard zei: ‘Ik wil je niet kwijt als collega en als mens, maar je hebt tien jaar zoveel voor ons betekend, dat ik je deze kans van harte gun’. Die steun maakte het doorhakken van de knoop wel makkelijker.”

Wat doe je nu? 
“Ik werk nog steeds bij Respect, waar ik vastgoed en services in beheer heb. In de eerste jaren hield ik me bezig met de transformatie van een ondersteunende facilitaire organisatie tot de huidige vorm, waarin Vastgoed en Services één van de vier businessunits is. We hebben net een grote renovatie-operatie afgerond en de nieuwe uitdaging dient zich al aan: een nieuwbouwproject waarvoor de grond is aangekocht voor een verpleeghuis met intramurale zorg. Het allerleukste daarvan is dat we op de begane grond voornamelijk activiteiten programmeren die verbinding met wijk en buurt maken. Denk aan een petit restaurant en ruimte voor het ‘Haags ontmoeten’: iedereen is vrij om binnen te lopen en deel te nemen aan een activiteit. Respect is een middelgrote speler, wat dat betreft ligt het wel in het verlengde van Humanagement. Iedereen is gelijk, de lijnen zijn kort. Dat past goed bij mij.”

Welke opdracht bij Humanagement vergeet je nooit meer? 
“Een interim opdracht die eigenlijk veel te lang duurde om interim te heten (lacht). Eneco werd opgesplitst en in een van die takken – Joulz – mocht ik met twee ‘oude rotten in het vak’ een nieuw hoofdkantoor in Rotterdam optuigen. Daar is mijn passie voor vastgoed, met de contacten met aannemers en ontwikkelaars, pas echt tot wasdom gekomen. Met die twee heren was het echt het ‘wij tegen de rest’-gevoel. Ze leerden me dat je best een beetje burgerlijk ongehoorzaam mag en kan zijn, binnen de kaders.” 

Wat was de grootste uitdaging in je carrière?    
“De grootste uitdaging was om de zakelijke carrière met het privéleven te combineren. Ik zat nog in mijn proeftijd toen ik zwanger werd, en mijn partner had al jonge kinderen. Al mijn opdrachten vergden een behoorlijke reistijd. Bij elke opdrachtgever wil je natuurlijk de volle 200 procent geven, maar hoogzwanger in de file en dan stressen of je de kinderopvang nog haalt – dat waren echt tropenjaren. Geen idee hoe ik al die ballen in de lucht heb weten te houden. Nee, nooit een ontevreden opdrachtgever gehad – en thuis ook niet. Maar dat mijn werk nu dichter bij huis is, geeft onmiskenbaar zoveel meer rust en flexibiliteit.”

Welke levensles wil je meegeven aan anderen?   
“Ik had vaak het idee dat je altijd een tien moest halen. Maar het mag soms echt wel wat minder, een tandje terug. Ik doe de dingen die ik doe omdat ik ze leuk vind, niet voor de waardering. Dat is trouwens iets wat de nieuwe generaties heel goed snappen. Over de nieuwe generatie gesproken trouwens: ik heb de passie voor het facilitaire werkveld overgedragen op mijn dochter. Zij is in september gestart met de opleiding Facility Management aan de HHS.” 

Wat heeft Humanagement je gebracht?  
“Het was het fundament om de leidinggevende te worden die ik zelf altijd wilde zijn: met vertrouwen en een luisterend oor. Van Gerard leerde ik dat je door empathisch vermogen respect krijgt. Van Maybrit de kunst hoe je een goede projectmanager bent, en dat je af en toe ook streng moet durven zijn, omdat het om het resultaat gaat, en niet om door iedereen aardig te worden gevonden.”