November blues

Na mijn verjaardag heb ik altijd het streven om een nieuw levensjaar gezond te beginnen. Naast sport en beweging onthoud ik me ook van een aantal geneugten van het leven. Minimaal acht weken let ik scherp op mijn voedingspatroon. Om een niet te verklaren reden is voor mij ‘gezond leven’ ook ‘niet scheren’. Dit betekent dat ik wekenlang met een grijze baard door het leven ga. De meningen hierover lopen trouwens sterk uiteen. Mijn drie vrouwen thuis vinden dat ik vrijwillig kies voor een oude kop. Menig buitenstaander vindt mijn baard stoer en senioriteit uitstralen. Het is allemaal een kwestie van smaak en perceptie. Dus vol goede moed start ik in oktober, maar na 1 november is het opeens ergernis alom. Wellicht een ‘self fullfilling prophecy’, maar toch. November komt met regen en wind. Het wordt kouder, de dagen worden korter, de files (zelfs in coronatijd) worden langer. Mijn verlangen naar vet en suiker groeit. Het werk wordt drukker want iedereen start de eindejaarsrally. Tot overmaat van ramp zitten we dit jaar met een avond lockdown. November voelt als een blues en komt mijn gemoedsrust niet echt ten goede. Maar net als in de blues heeft het ook wel iets melancholisch. De openhaard gaat aan, je natte hond wil aandacht na een wandeling door het bos en mijn dochters komen weer vaker naar huis. Het zijn de kleine dingen die het dus doen.